تاریخچه چتربازی و اولین پرش با چتر
شروع تاریخچه چتربازی در چین، چتر برای پرش از ارتفاع بلند در جشنها و مناسبتها استفاده میشد. در حدود ۹۰ سال قبل از میلاد، چینیها از چتر برای پرش و فرود آمدن به زمین استفاده میکردند. سپس در قرن پنجزدهم، لئوناردو داوینچی طرحی برای چتر نجات طراحی کرد. او یک طرح از وسیلههایی شبیه به چترهای نجات و سقوط آزاد امروزی کشید. در طرح او آمده بود که با تهیه پارچهای محکم به اندازه ۱۱ متر از هر طرف و بندهائی به طول ۱۱ متر، میتوان از هر ارتفاعی پرش کرد و بدون آسیب به زمین فرود آمد. در سال ۲۰۰۰، آدریان نیکولز برای تست این طرح، یک چتر ساخت و با آن پرش کرد. چتر ساخته شده توسط آدریان حدود ۸۴ کیلوگرم وزن داشت و از طناب، برزنت و چوب ساخته شده بود. او از ارتفاع ۱۰۰۰۰ فیت (حدود ۳۰۴۸۸ متر) پرش کرد و بعد از رسیدن به ارتفاع ۷۰۰۰ فیت (حدود ۲۱۳۳۶ متر) چتر را رها کرد و با چتر پیشرفتهای که در آن زمان وجود داشت، تا زمین فرود آمد.
اروپا و مخترعین چتر و چتربازی
در سال 1595 میلادی، فاوستو ورانزیو، که بعضی او را مجارستانی و بعضی اهل کرواسی میدانند، با الهام گرفتن از طرحهای اولیه داوینچی و با تغییر شکل چتر از شکل مخروطی به شکل مسطح، طرح جدیدی را ارائه داد که بسیار شبیه چترهای پیشرفته امروزی است. وی ادعا کرد که تعداد زیادی پرش با استفاده از این چتر از بلندای برجی در ونیز انجام داده است، اما هیچ شواهدی برای اثبات این ادعا یافت نشد.
در سال 1783 میلادی، سباستین لوئی لنورماند، یک فرانسوی، اولین پرش ثبت شده را انجام داد. او از یک چتر ساخته شده از ۴/۵ متر پارچه مقاوم که بر روی یک چارچوب چوبی ساخته شده بود، استفاده کرد. او از برج رصدخانه مونپولیه در فرانسه پرش کرد و بدون هیچ گونه جراحتی سالم بر روی زمین فرود آمد.
تاریخچه مختصری از اختراع چترنجات به این شکل است: از پیشگامان طراحی و ساخت وسایل پروازی میتوان به لئوناردو داوینچی، نقاش و طراح بزرگ ایتالیایی، اشاره کرد. او هزاران طرح از وسایل پرنده تهیه کرد، اما هیچ یک از آنها در عمل موفق به پرواز نشد. پس از او، طراحان بسیاری کار طراحی و آزمایش وسایل پرنده را ادامه دادند، اما تا مدتها هیچیک از آنها موفق به پرواز با وسایل ساخت خود نشدند.
در سال 1678 میلادی، یک نفر فرانسوی به نام بسنیه، دستگاه سادهای برای پرواز تهیه کرد. این دستگاه از دو میله و بالکهای چوبی تشکیل شده بود. با استفاده از این دستگاه، پرواز از زمین به هوا مقدور نبود، بلکه پرش از نقاط مرتفع به نقاط کم ارتفاع امکان داشت و در واقع این دستگاه عمل یک چتر را انجام میداد و سرعت سقوط را کاهش میداد.
در سال 1793 میلادی، ژاک آندره گارترین، یکی از افراد نظامی فرانسوی، توسط قوای نظامی مجارستان اسیر شد و در شهر بوداپست زندانی شد. اما حس ماجراجویی او را به فکر نجات خود انداخت. به منظور فرار از زندان، او از ملحفه رختخواب خود چادری تهیه کرد و از نخ ریسمان، بندهایی ساخت. در فرصت مناسب، با کمک این چتر، از بالای برج قلعه زندان به پایین پرید. او موفق به خروج از قلعه شد، اما به دلیل شکستن یکی از پاهایش، نتوانست به طور کامل فرار کند و دوباره دستگیر و زندانی شد.
گارترین پس از آزاد شدن از اسارت در سال 1797 میلادی، تجربیات خود را در مورد استفاده از چتر نجات پیگیری کرد. او یک چتر تهیه کرد که دارای دهانهای برای فرار بود و محیط دهانه آن ۷/۸ متر بود و دارای ۳۶ رشته بند بود. با استفاده از این چتر، گارترین اولین پرش خود را با یک بالن از ارتفاع ۴۰۰ متر بدون هیچ سانحهای در پاریس انجام داد و توجه مردم را به خود جلب کرد. او پس از تمرینات بیشتر در فرانسه، به انگلستان و روسیه سفر کرد و از چتر اختراعی خود برای پرش از بالن در این کشورها استفاده کرد و مورد توجه مردم قرار گرفت.
اولین جنس ساخته شده چتر برای پرش
در سال 1785، هوانورد فرانسوی به نام بلانشارد پیر ژان، اولین چتر را بدون استفاده از چهارچوب و با استفاده از پارچهای ساخته از ابریشم ساخت. پس از آزمایش آن روی حیوانات، ادعا کرد که در سال 1793 با استفاده از این چتر پرشی انجام داده است، اما هیچ شواهدی برای اثبات این ادعا ارائه نکرد. او نام “پاراشوت” را برای این ابداع انتخاب کرد، که شامل کلمه لاتین “پارا” به معنای “مخالف” و “ضد” و کلمه فرانسوی “شوت” به معنای “سقوط” است.
در ماه اکتبر سال 1797، یک فرانسوی دیگر به نام گارنرین ژاک آندره، با استفاده از چتر ساخته شده از ابریشم و با پرش از بالون، اولین پرش ثبت شده در دوران جدید را در بالای شهر لندن در انگلستان انجام داد. او درون یک سبد قرار گرفت که به پارچه ابریشمی متصل بود و با جدا شدن از بالون، این پرش را انجام داد.
اولین زنی که از بالن با چتر پرش و سقوط آزاد کرد
همسر آندره با نام ژنوویو بنام لابروس در سال 1798 به عنوان اولین زن در جهان، یک پرش از بالون انجام داد. همچنین برادرزاده آندره به نام الیزا در بازه زمانی 1815 تا 1836 حدود 40 پرش را انجام داد.
در سال 1838، یک آمریکایی به نام جان وایز با نامزداشتن چترهای ساخته شده و افزایش اعتماد به نفس در میان پرشکنندگان، با آتش زدن عمدی بالون خود، اقدام به انجام یک پرش اضطراری از ارتفاع 4000 متری کرد و موفق به به سلامتی به زمین بازگشت.
اسکات توماس بالدوین، یک سرگرد ارتش آمریکا و خلبان بالون، در سال 1885 به عنوان اولین آمریکایی، در شهر سان فرانسیسکو اولین پرش را از بالون انجام داد.
نقطه عطف تاریخچه چتربازی و اسکای دایوینگ
یکی از قدمهای مهم در تاریخ اسکای دایوینگ، حذف سبد از چترها بود. در سال 1887، بالدوین توماس با جایگزین کردن یک کیسه قابل پوشیدن به جای سبد، این نوع چتر را معرفی کرد. او با پریدن از روی بالون و باز کردن چتر اصلی، موفق به فرود آمدن بر روی زمین شد.
در سال 1890، پائول لتمان و کاته پاولوس، دو آلمانی، نوعی بسته بندی برای چتر ابداع کردند که هنوز هم در عملیات بار ریزی نظامی استفاده میشود.
در سال 1914، چارلز برودویک چتری برای استفاده در ارتش آمریکا طراحی کرد و تاینی، کارشناس نظامی، عملکرد آن را نشان داد. در یکی از نمایشها، تاینی با قطع کردن بند اتصال چتر خود، به صورت دستی چتر را باز کرد و این اقدام به عنوان اولین پرش سقوط آزاد ثبت شد. تاینی در طی سالها تعداد بسیاری از پرشهای چتربازی را انجام داد.
در سال 1905، فدراسیون جهانی ورزشهای هوایی (FAI) برای قانونمندی ورزشهای هوایی در سطح جهان تشکیل شد.
در سال 1901، چارلز برودویک نوعی بسته بندی طراحی کرد که چتر بسته شده درون یک کیسه قرار میگرفت و فرد پرش کننده آن را پوشیده میکرد. با استفاده از طنابی که به بالون وصل بود، در زمان پرش، طناب پارچه اصلی چتر را از کیسه خارج میکرد و فرد با چتر باز شده به پرواز خود در آسمان ادامه میداد.
در سال 1908، لئو استیونز تغییراتی را در کیسهای که توسط چارلز برودویک طراحی شده بود، اعمال کرد. این تغییرات شبیه به پشتیهایی بود که امروزه در ورزش چتربازی استفاده میشود.
برگزاری دوره آموزش چتربازی در تهران و سراسر ایران
آکادمی شاهین پرواز قدیمی ترین آموزشگاه اسکای دایوینگ در تهران و سراسر ایران به صورت تخصصی برای هنرجویان
.